Podstawowe doktryny
Nauczanie
Świadectwa
PRZYGOTOWUJĄC KOŚCIÓŁ NA POWRÓT JEZUSA
Pan Jezus przychodzi, by zabrać Kościół, który ma żyć jako jedno ciało kierowane Głową, którą jest Pan Jezus Chrystus, przez Ducha Świętego.
Ten Kościół będzie żył w uświęceniu i posłuszeństwie Panu i będzie wierny nakazowi głoszenia Ewangelii.
Mając na uwadze ten cel, Pan jednoczy duchowo Swój lud na całym świecie. Zbory, pastorzy, denominacje, stowarzyszenia i wspólnoty Kościołów z różnych krajów i różnych kontynentów zbliżają się do siebie, opierając się na wspólnej wierze w Biblię i całym jej nauczaniu, jak również na wspólnym pragnieniu, aby prowadził ich Pan przez Ducha Świętego.
Nie jest to ruch oparty na specyficznym nauczaniu, nie jest też stymulowany przez wielkich przywódców. Jest to działanie Ducha Świętego, który uczy Boży lud tego, jak zmierzać do błogosławionego celu: Jedności Kościoła.
Dotychczas ta jedność przyciąga Kościoły, które podzielają wspólną wiarę w chrzest w Duchu Świętym, dziewięć duchowych darów (I Kor. 12:8-10) i w pięciorakiego rodzaju służbę (Efezjan 4:11).
Kościoły i pastorzy z tak różnych krajów, jak Białoruś, Brazylia, Litwa, Polska, Portugalia, Rosja, Ukraina, Uzbekistan i Stany Zjednoczone, nawiązały kontakty ze sobą i zaczęły ze sobą współpracować, mając na względzie ten wspólny cel: Jedność Ciała Chrystusa.
Ci pastorzy i przywódcy rozumieją, że należy dążyć do duchowej jedności właśnie między chrześcijanami, którzy przyjmują wyłącznie naukę Biblii jako Słowa Bożego i którzy nie akceptują doktrynalnych innowacji, jakie pojawiły się w ciągu ostatnich 50 lat w grupach zielonoświątkowych i charyzmatycznych. Co więcej, rozumieją oni, że każdy Kościół, bez względu na kulturę swoich członków, powinien dążyć do uzyskania od Pana wskazówek udzielanych za pomocą dziewięciu duchowych darów wymienionych w 1 Liście do Koryntian (12:8-10) i pod nadzorem pięciu służb opisanych w Liście do Efezjan (4:11) (ponieważ zarządzanie Kościołem spoczywa na nich). Dzieje się tak, ponieważ nauki Słowa Bożego i działanie Ducha Świętego wykraczają poza ramy kulturowe i są prawdziwe w każdym położeniu geograficznym i w każdej historycznej epoce.
Słudzy ci wspólnie rozumieją także, że istnieje potrzeba zastosowania przez Kościół w praktyce biblijnego nauczania podsumowanego w 7 tezach wymienionych w artykule poniżej. Wierny Kościół rozumiał to nauczanie w różnych okresach historii w czasach przebudzenia, szczególnie w początkowym okresie ruchu zielonoświątkowego. Aczkolwiek u schyłku okresów przebudzenia, kiedy Kościoły stawały się coraz bardziej instytucjonalne i samowystarczalne, ich przywódcy zaczynali zaniedbywać stosowanie tych nauk, szczególnie poleganie na objawieniach Ducha Świętego w kierowaniu nimi.
Na koniec pastorzy ci i przywódcy zdecydowali się podzielić z innymi, także na tej stronie, nauczaniem i doświadczeniami Kościołów z różnych krajów, które z powodzeniem zastosowały te doktryny w praktyce. Mają oni nadzieję, że kiedy inni słudzy dowiedzą się o dziele wykonywanym przez Ducha Świętego w naszych czasach, zostaną także zachęceni do zastosowania tych doktryn w swoim życiu, mając pewność, że rezultatem będzie rozbudzenie ich Kościołów.
Pełny tekst
PRZEBUDZENIE KOŚCIOŁA
Rozumiemy, że Kościół Pana Jezusa otrzymał chrzest w Duchu Świętym w jednym podstawowym celu: budowania Kościoła.
Aby wykonać Boże dzieło, którym jest budowanie Kościoła, konieczna jest przede wszystkim znajomość Bożego projektu dla tej budowy. Aby umożliwić nam poznanie Swojego projektu, Pan udostępnił Kościołowi następujące duchowe środki:
Boże Słowo, a szczególnie Nowy Testament, który zawiera wyraźne instrukcje dotyczące funkcjonowania Kościoła;
Ducha Świętego, który działa przez 9 duchowych darów (1 Kor. 12:8-10) i 5 służb (Ef. 4:11).
Te środki rzeczywiście – a nie tylko w teorii – umożliwiają Panu Jezusowi stanie się Głową Kościoła, Swojego Ciała. Przez pisane Słowo i Słowo, które przekazuje nam przez duchowe dary, Pan Jezus może rządzić Swoim Kościołem, odsłaniając Swój plan jego budowy. Pan Jezus włada Swoim Kościołem przy użyciu 5 służb, ponieważ słudzy używani przez Niego w tych służbach wykonują Bożą pracę, opierając się na nauce objawionej w Biblii (2 Tym. 3:16-17) i specyficznych instrukcjach przekazanych przy użyciu duchowych darów, sprawdzając te dary (2 Tes. 5:10-20) i mądrze je stosując (1 Kor. 5:10-20).
Właśnie aby móc komunikować się ze Swoim Kościołem, Pan Jezus postanowił ochrzcić Swoje sługi Duchem Świętym – młodzież, dorosłych i starszych – w ostatnich dniach. Według proroka Joela, w konsekwencji tego chrztu, Jego słudzy mieli otrzymać wizje, sny i proroctwa (Joel 2:28), to znaczy wszystkie dary, które pozwalają Panu na objawienie Swojej woli jego sługom. Największy nacisk w drugiej połowie dwudziestego wieku położono jednak na dary języków i uzdrawiania. Kiedy tylko pojawiały się proroctwa, wizje i sny, adresowane były przede wszystkim do jednej osoby, tak aby korzystała na tym jednostka. Nie służyły one przekazaniu wskazówek od Pana dla Kościoła, aby pokierować jego poczynaniami (objawić namaszczenia na pastorów, pokazać, gdzie Kościoły powinny ewangelizować, wskazać na rozwiązania istniejących w Kościele problemów itp.).
Jednak, jak to zostało opisane w Dziejach Apostolskich, dary używane były przede wszystkim do objawiania Bożej woli co do Jego dzieła. Mamy tego przykłady w duchowych darach, przez które Pan objawił Korneliuszowi, że powinien on zaprosić Piotra do swego domu, a Piotrowi, że nie powinien się wahać, ale głosić Ewangelię poganom w domu tego setnika; objawił Pawłowi, że nie powinien głosić Ewangelii w Azji czy Bitynii, ale w Macedonii; objawił Kościołowi, których praw Starego Testamentu powinni przestrzegać poganie nawróceni na chrześcijaństwo; objawił Filipowi, że powinien głosić wiarę eunuchowi z Etiopii, itd.
Zgodnie z tym wzorem w zamieszczonym w Dziejach Apostolskich w początkowych okresie ruchu zielonoświątkowego w kilku częściach świata (m. in w Armenii, Brazylii, Rosji, Ukrainie, Stanach Zjednoczonych) Pan zazwyczaj kierował Swoimi Kościołami przez duchowe dary. Mamy cudowne przykłady tego, z jak wielką mocą Pan działał pod koniec dziewiętnastego wieku i w wieku dwudziestym, szczególnie na początku tych wielkich działań Ducha Świętego. Jednak później grupy kaznodziejów zaczęły kłaść nacisk na dary języków i uzdrawiania i ograniczyły używanie darów objawienia (proroctwa, interpretacji języków, słów wiedzy – snów, wizji i objawień) jedynie do uzyskania odpowiedzi na potrzeby indywidualnych sług, a nie, jak wcześniej, do otrzymania wskazówek dla Kościoła.
To samo miało miejsce na początku ruchu charyzmatycznego. Najpierw Pan zaczął kierować kilkoma grupami, przemawiając przez duchowe dary. Później te grupy przestały szukać wskazówek od Pana i zaczęły rządzić się tak jak Kościoły, które nie wierzą w chrzest w Duchu Świętym, i postanowiły używać darów tak jak czynił to ruch zielonoświątkowy w drugiej fazie swojego istnienia (zobacz powyżej). W końcu dary objawienia zaczęły zanikać, a nacisk położono na uleczenia. Ruch charyzmatyczny zaczął uwydatniać styl uwielbienia, który jest bardziej wylewny w swoim fizycznym wyrazie w uwielbieniu Kościoła. Ironiczne jest to, że słowo „charyzmatyczny” wyraża obecnie rodzaj uwielbienia, w którym najważniejsza jest choreografia, prezentacja „grupy uwielbienia”, która „występuje” przed kościołem, wykonując wyćwiczone ruchy, aby zademonstrować, że jest wypełniona Duchem Świętym i skłonić zebranych do uwielbiania Pana tymi samymi wyreżyserowanymi ruchami.
Warto zauważyć, w związku z tym, że Duch Święty zdecydował objawić Kościołowi, przez Apostoła Pawła, jak służba uwielbienia powinna wyglądać. W 1. Liście do Koryntian (14:23-32) Apostoł odnosi się tylko do duchowych darów (języków, objawienia, interpretacji), wielbienia przez psalmy i nauczania, dając szczegółowe instrukcje na temat tego, jak mądrze dary powinny być używane, poddane ocenie i używane godnie i w należytym porządku (werset 40). Nie mówi nic o pozycji, w jakiej wierzący powinni śpiewać (siedząc, leżąc twarzą ku ziemi czy stojąc), ani też o fizycznych środkach ekspresji (rękach w górze, klaskaniu, tańczeniu itd.). Na nabożeństwie bowiem bardzo ważne z punktu widzenia adorującego jest właśnie serce – adoracja w duchu i prawdzie; natomiast z punktu widzenia Boga – Jego możność przemawiania, by budować i kierować Swoim ludem.
Niemniej jednak wolą Pana jest, by znowu działać w ten sam sposób, w jaki działał w czasach opisywanych w Dziejach Apostolskich i na początku ruchu zielonoświątkowego i charyzmatycznego: przemawiając do Swojego ludu, objawiając mu Swoją wolę, odgrywając Swoją rolę Głowy Kościoła. A rolą Ducha Świętego, według Pana Jezusa, jest właśnie umożliwienie przekazywania wiadomości z Głowy do Ciała: „ gdyż z mego weźmie i wam oznajmi” (Jan 16:13-15; BW).
Kościół powinien ogłosić pewne podstawowe prawdy, które na ogół zostały zapomniane przez większość wspólnot wiernych, a które są konieczne do tego, by Jezus rzeczywiście był Głową Kościoła i by w ten sposób Kościół mógł wykonać zadania Ducha Świętego, co jest pierwotnym i teoretycznym celem prawdziwego Kościoła — a szczególnie Kościołów zielonoświątkowych i charyzmatycznych. Aby można było dokonać reformacji Kościoła w dwudziestym pierwszym wieku, konieczny jest powrót do początków, powrót do zasad opisanych w Dziejach Apostolskich, powrót do początku istnienia ruchów zielonoświątkowych i charyzmatycznych, do wiary i praktyki tego, co jest streszczone w „Podstawowych doktrynach” wspomnianych na stronie głównej.
Pełny tekst